Na het afstuderen aan de KABK in 2015 heb ik al snel de kans gekregen om te exposeren en op een bijna vanzelfsprekende manier een plek gevonden binnen het hedendaagse tekenen. Het werken op papier is voor mij ontzettend belangrijk, omdat het de meest pure en directe vorm is waarin ik mijn persoonlijke gedachten kan uitdrukken. Door te tekenen geef ik letterlijk betekenis aan mijn bestaan en een beeld aan het lijden waar het leven van de mens onlosmakelijk aan is verbonden. Mijn beeldtaal ontstaat vanuit het onbereikbare verlangen naar mensen uit voorbije tijden en een gevoel van heimwee naar bepaalde momenten in mijn leven. In mijn tekeningen geef ik mensen uit mijn verleden en ruimtes waaraan ik herinneringen heb een prominente plek. Ook ervaar ik zo dat het verlangen naar dat wat onbereikbaar is een gevoel oproept wat mogelijk altijd zal blijven. Dat gevoel probeer ik vast te leggen in de tekening in de hoop dat het zinloze bestaan wordt overstegen.

Ik werk vaak uren lang achter elkaar aan een tekening. Bij het tekenen beschouw ik mijn papier vaak als een partituur waarop ik een compositie maak met verschillende abstracte en figuratieve vormen die samensmelten of juist botsen. Deze vormen zijn afkomstig uit mijn gedachtewereld waarin (onbereikbare) verlangens, herinneringen en mijmeringen samenkomen. Ik probeer ze ruimte te geven in een chaos van vlekken die ik met mijn huid op het papier heb gedrukt. Deze huidafdrukken verbeelden de fysieke betekenis van een aanraking, samenzijn of juist het verliezen van iets of iemand. Tijdens het tekenen heb ik deze chaos van vlekken nodig om weer structuur te vinden. Dit werkt net als in mijn hoofd waarin de wirwar van gedachten om ordening vragen. Door deze chaos ogen mijn tekeningen nogal vol, wat voortkomt uit een angst voor gemis en leegte. Ik maak in mijn werk vaak, al dan niet leesbaar, gebruik van teksten afkomstig uit muziek of literatuur. De teksten zijn soms vluchtig, direct of meanderen over het blad zoals mijn getekende lijnen.