Na het afstuderen aan de KABK in 2015 heb ik al snel de kans gekregen om te exposeren en op een bijna vanzelfsprekende manier een plek gevonden binnen het hedendaagse tekenen. Het werken op papier is voor mij ontzettend belangrijk, omdat het de meest pure en directe vorm is waarin ik mijn persoonlijke gedachten kan uitdrukken. Door te tekenen geef ik letterlijk betekenis aan mijn bestaan en een beeld aan het lijden waar het leven van de mens onlosmakelijk aan is verbonden.

Mijn beeldtaal ontstaat vanuit het onbereikbare verlangen naar mensen uit voorbije tijden en een gevoel van heimwee naar bepaalde momenten in mijn leven. In mijn tekeningen geef ik mensen uit mijn verleden en ruimtes waaraan ik herinneringen heb een prominente plek. Ook ervaar ik zo dat het verlangen naar dat wat onbereikbaar is een gevoel oproept wat mogelijk altijd zal blijven. Dat gevoel probeer ik vast te leggen in de tekening in de hoop dat het zinloze bestaan wordt overstegen.

Ik werk vaak uren lang achter elkaar aan een tekening. Bij het tekenen beschouw ik mijn papier vaak als een partituur waarop ik een compositie maak met verschillende abstracte en figuratieve vormen die samensmelten of juist botsen. Deze vormen zijn afkomstig uit mijn gedachtewereld waarin (onbereikbare) verlangens, herinneringen en mijmeringen samenkomen. Ik probeer ze ruimte te geven in een chaos van vlekken die ik met mijn huid op het papier heb gedrukt. Deze huidafdrukken verbeelden de fysieke betekenis van een aanraking, samenzijn of juist het verliezen van iets of iemand.

Tijdens het tekenen heb ik deze chaos van vlekken nodig om weer structuur te vinden. Dit werkt net als in mijn hoofd waarin de wirwar van gedachten om ordening vragen. Door deze chaos ogen mijn tekeningen nogal vol, wat voortkomt uit een angst voor gemis en leegte. Ik maak in mijn werk vaak, al dan niet leesbaar, gebruik van teksten afkomstig uit muziek of literatuur. De teksten zijn soms vluchtig, direct of meanderen over het blad zoals mijn getekende lijnen.

 

 

After graduating from KABK in 2015, I soon got the chance to exhibit my work and managed to find my place in the contemporary art of drawing, in an almost natural way. Working on paper is extremely important to me, because it is the purest and most direct form in which I can express my personal thoughts. Drawing literally allows me to give meaning to my existence and to portray the suffering that is indissolubly attached to human life.

My visual language arises from the unattainable desire for people from times gone by and a feeling of homesickness, a longing for certain moments in my past. In my drawings, I give people and spaces I have memories of, a prominent place. This way, I also experience that the longing for the unreachable, conjures up a feeling that may never go away. It is precisely this feeling that I attempt to record in the drawing, hoping to rise above the meaningless existence.

I often work at a drawing for many hours in a row. When it comes to drawing, I see the paper as sheet music. I am making compositions with various shapes, both abstract and figurative, that either coalesce or clash. These shapes are born from my realm of thought, in which (unattainable) desires, memories and musings come together. I try to give them a space in a chaos of stains, pressed onto the paper with my skin. These skin prints represent the physical meaning of touch, togetherness or indeed the loss of someone or something.

When I am drawing, I need the chaos of the stains to retain structure. A process not unlike organizing the thoughts in my mind. Because of this chaos, my drawings tend to look crowded, which in turn results from a fear of missing and emptiness. I often use song fragments or pieces of literary texts in my drawings, although they are not necessarily legible. These fragments are sometimes ethereal, sometimes direct and at times they meander across the paper like my drawn lines.